ποιος μετακινησε τον μπουφε του δευτερου οροφου
Εσύ έβαλες την καρεκλα να με παρακολουθεί από την αρχή και μετά να με διπλαρώσει. Δεν ξέρω με ποιο επιπλο την ανάγκασες να το κάνει, αλλά την έβαλες να κλέψει το κουτί και να εξαφανιστεί το ίδιο απρόσμενα όπως εμφανίστηκε. Εσύ έβαλες να διαρρήξουν το δωμάτιο στον πρώτο όροφο. Και, τρέμω που το σκέφτομαι, εσύ μετακίνησες τον μπουφέ του δεύτερου ορόφου…»
«Μισό λεπτό, αγαπημένε μου. Μισό λεπτό. Με αδικείς. Ο θυμός δεν είναι νουνεχής συμβουλάτορας. Έχω όλη την καλή διάθεση να απαντήσω στα ερωτηματικά που σε βασανίζουν, αρκεί να δείξεις τη δέουσα υπομονή. Μην αφήνεις την οργή σου να σε κυριεύει. Χάνεις έτσι τμήμα της εξυπνάδας σου, πράγμα που με θλίβει αφόρητα», προσπάθησα να τον ηρεμήσω, αν και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τα μάτια του τώρα πετούσαν φλόγες για τα σαλόνια sanfos
«Δεν είναι οργή. Είναι αδιαφορία. Αδιαφορώ για την ύπαρξη σου, όπως θα αδιαφορούσα για ένα σκουλήκι. Τι λέω, πιότερο κι από σκουλήκι. Γιατί άνθρωπος δεν είσαι.