Η καθοδος του ξυλινου αντικειμενου στο ξυλουργειο

Γιατί εμείς, που μας αποκάλεσαν «οι επιπλάδες του ’70», είχαμε αρχές. Η τραπεζαρία αντιπροσώπευε το διεγερτικό μυ­στήριο μιας σπάνιας σχεδιαστικής απόκλισης. Η σύνθεση τοίχου τη στιλιστική κανονικότητα, το καταχθόνιο μυστικό της πόρτας, όπου τα ανάγλυφα βουνά της σε αλέθουν σαν μυλόπετρες και περνάς από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, από τη ζωή στο θάνατο, εκεί που επαναλαμβάνεται άπειρες φορές η κάθοδος του ξύλινου αντικειμένου στο ξυλουργείο. Ε! λοιπόν, οι καναπέδες όλου του κόσμου κρατούν το έπιπλο ως αντικείμενο όχι με δεσμούς και με δεσμά, αλλά με κάτι τόσο ισχυρό, που μπροστά του τα δικά μας παραμύθια, οι δικές μας απιστίες και προδοσίες φαντάζουν ασήμαντες και σκορπίζουν σαν ροκανίδια από οξιά και άλλα ξύλα.
Αν ζεις με μια γυναίκα λίγα θα καταλάβεις, αν ζεις με πολλές δεν προλαβαίνεις τίποτα, μόνο ανάμεσα σε δύο αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα, αν μάλιστα έχεις γνωρίσει την ίδια και αλλά και την άλλη, τα δύο ακρότατα όρια της σχεδιαστικής ηπείρου, τότε έχεις μάθει τα πάντα και μπορείς να προχωρήσεις τις ιδέες σου για τα έπιπλα σε άλλο επίπεδο.